Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

Zasady opodatkowania usług telekomunikacyjnych w 2015 r.

0
Podziel się:

Nowe regulacje wprowadzają dla usługodawców zmiany o rewolucyjnym charakterze. W celu prawidłowego opodatkowania świadczonych usług kluczowe jest prawidłowe określenie rezydencji podatkowej odbiorcy.

Zasady opodatkowania usług telekomunikacyjnych w 2015 r.

Na mocy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1042/2013 z 7 października 2013 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca świadczenia usług od dnia 1 stycznia 2015 r. uległ zmianie sposób określania miejsca świadczenia usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych świadczonych na rzecz konsumenta końcowego (transakcje B2C). Nowelizacja wpisuje się w pakiet zmian w podatku od towarów i usług mających na celu opodatkowanie VAT w kraju konsumpcji.

Należy zwrócić uwagę, że wiele istotnych kwestii nie zostało przeniesionych do ustawy o podatku od towarów i usług i uregulowanych jest bezpośrednio w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 282/2011. Taki zabieg, chociaż uzasadniony z punktu widzenia zapewnienia spójności przepisów na poziomie Unii Europejskiej, może powodować trudności w odnalezieniu się w nowych przepisach przez podatników. Zapewne część z nich nie ma bowiem świadomości, że rozporządzenia wykonawcze mają zasięg ogólny, są wiążące w całości i bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Nowe zasady określania miejsca świadczenia usług

W stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. świadczenie usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych na rzecz konsumentów końcowych (transakcje B2C) przez przedsiębiorstwa UE co do zasady opodatkowane było w państwie usługodawcy. W konsekwencji przedsiębiorca z siedzibą w państwie członkowskim stosującym niższą stawkę VAT miał przewagę konkurencyjną nad przedsiębiorcą
z siedzibą w państwie członkowskim stosującym wyższą stawkę podatku VAT.
Wyjątek stanowiło świadczenie usług elektronicznych na rzecz konsumentów mających siedzibę bądź stałe miejsce zamieszkania poza terytorium Unii Europejskiej, które stosownie do treści art. 28l ustawy VAT, opodatkowane było w kraju konsumpcji. W przypadku, gdy przedmiotowe usługi świadczone były przez przedsiębiorstwa spoza UE to za miejsce świadczenia tych usług przyjmowano kraj ostatecznego konsumenta.

Nowe przepisy ujednolicają zasady dotyczące określania miejsca świadczenia usług.
Zgodnie z art. 28k ustawy o podatku od towarów i usług miejscem świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług elektronicznych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym podmioty te mają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Zatem niezależenie od statusu oraz miejsca siedziby usługodawcy w przypadku świadczenia usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami za miejsce świadczenia usług uznane będzie miejsce, w którym konsument ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Należy pamiętać, iż zmianie nie uległy zasady określania miejsca świadczenia wymienionych usług świadczonych na rzecz podatników (transakcje B2B). W takiej sytuacji miejscem świadczenia usług, stosownie do treści art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej (względnie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu).

Nowe regulacje wprowadzają dla usługodawców zmiany o rewolucyjnym charakterze. W celu prawidłowego opodatkowania świadczonych usług kluczowe będzie bowiem prawidłowe określenie rezydencji podatkowej odbiorcy, co biorąc pod uwagę zarówno charakter świadczonych usług jak również rozwój technologiczny, może w praktyce wywoływać wiele wątpliwości.

Domniemanie miejsca świadczenia usług

W celu ułatwienia rozstrzygnięcia kwestii rezydencji podatkowej odbiorcy usług prawodawca unijny przyjął katalog domniemań dotyczących miejsca, w którym znajduje się usługobiorca. Co istotne kwestie te zostały uregulowane wyłącznie w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 282/2011 i wskazówek w tym zakresie nie znajdziemy w ustawie o podatku od towarów i usług.

W przypadku gdy dostawca usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub usług świadczonych drogą elektroniczną świadczy te usługi w takich miejscach, jak automat telefoniczny, budka telefoniczna, punkt bezprzewodowego dostępu do internetu, kafejka internetowa, restauracja lub w lobby hotelowym, w przypadku których do świadczenia usługi przez tego usługodawcę konieczna jest fizyczna obecność usługobiorcy w tym miejscu, przyjmuje się domniemanie, że usługobiorca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w tym miejscu oraz że usługa ta jest tam faktycznie użytkowana i wykorzystywana.

Jeżeli miejsce świadczenia wymienionych usług znajduje się na pokładzie statku, statku powietrznego lub pociągu wykonującego przewóz osób na terytorium Wspólnoty państwem, w którym znajduje się miejsce świadczenia usług, jest państwo rozpoczęcia przewozu osób.

W przypadku świadczenia wymienionych usług za pomocą łącza stacjonarnego, przyjmuje się domniemanie, że usługobiorca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w miejscu, w którym zainstalowane jest to łącze stacjonarne.

Natomiast w przypadku świadczenia przedmiotowych usług za pomocą sieci telefonii komórkowej, przyjmuje się domniemanie, że usługobiorca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w państwie ustalonym na podstawie kodu MCC kraju, w którym wydano kartę SIM wykorzystywaną podczas odbioru tych usług.

Z kolei w przypadku świadczenia usług wymagających stosowania dekodera lub podobnego urządzenia lub karty, i gdy nie wykorzystuje się łącza stacjonarnego, przyjmuje się domniemanie, że usługobiorca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w miejscu, w którym znajduje się ten dekoder lub podobne urządzenie, lub, jeżeli miejsce to nie jest znane, w miejscu, do którego została przesłana karta z zamiarem wykorzystywania jej w tym miejscu.

Przyjęcie domniemania mogą być jednak obalone przez usługodawcę na podstawie trzech dowodów, które nie mogą być ze sobą sprzeczne, wskazujących na to, że siedziba danego usługobiorcy, jego stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu znajduje się gdzie indziej.

Najwięcej praktycznych wątpliwości będzie z całą pewnością budziło domniemanie, zgodnie z którym w przypadku świadczenia usług w "okolicznościach innych" niż wyżej wymienione przyjmuje się domniemanie, że usługobiorca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w miejscu ustalonym przez usługodawcę
na podstawie dwóch dowodów, które nie mogą być ze sobą sprzeczne.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia jako dowody służą w szczególności:

  • adres na fakturze wystawianej usługobiorcy
  • adres IP urządzenia używanego przez usługobiorcę lub dowolna inna metoda geolokalizacji
  • dane dotyczące rachunku bankowego, takie jak miejsce, w którym prowadzony jest rachunek bankowy wykorzystywany do dokonywania płatności lub adres na fakturze wystawianej usługobiorcy, posiadany przez bank
  • kod MCC i międzynarodowy numer tożsamości telefonicznej abonenta mobilnego (IMSI) zapisane na karcie SIM, której używa usługobiorca
  • lokalizacja łącza stacjonarnego usługobiorcy, za pomocą którego usługa jest świadczona na jego rzecz
  • inne informacje istotne z handlowego punktu widzenia.

Kwestię ustalenia rezydencji podatkowej usługobiorcy dodatkowo komplikuje fakt,
iż przyjęte domniemania mogą zostać obalone przez organy podatkowe. Biorąc pod uwagę pro fiskalne tendencje organów podatkowych (nie tylko polskich) można się domyślić, iż kwestia określenia miejsca świadczenia usług będzie przedmiotem sporów podatników z organami podatkowymi. Praktyczny problem w stosowaniu nowych przepisów będzie też wynikał z nieustającego postępu technologicznego i związanych z tym trudności w określeniu miejsca ich świadczenia.

Czytaj więcej w Money.pl
Potrzebne są nam nowe ulgi podatkowe MF widzi potrzebę zmian w ulgach podatkowych dla firm inwestujących w badania i rozwój.
Komu potrzebna rezydencja podatkowa? Gdy kontrahent wylegitymuje się takim dokumentem, będziemy mogli zastosować umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartą przez Polskę z krajem kontrahenta.
Liczysz na przedawnienie podatku? Uważaj! Ustawodawca - mimo upływu terminu przedawnienia - przewidział możliwość odnowienia obowiązku podatkowego.

Autor jest doradcą podatkowym w kancelarii Chałas i Wspólnicy

Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)